اگر شجاعت را غلبه بر دشمن معني
مي‌كنيم، اميرالمؤمنين شجاعترين افراد است و حديث قدسي: «لاَسَيْفَ اِلاّ
ذُوالْفَقَارِ وَلاَفَتيْ اِلاّ عَلِيٌ» دربارۀ علي (ع) است،[1] و اگر شجاعت را به
معني غلبه بر نفس معني كنيم، باز اميرالمؤمنين شجاعترين افراد است. مؤيد سخن ما
گفتۀ آن بزرگوار در نهج‌البلاغه است كه به فرمانروايان خود مي‌نويسد: اَرِقُوا
اَقْلامَكُم وَقَار بُوا بَيْنَ سُطُورِ كُمْ وَايَّاكُمْ وَ فُضُولَ الْكَلامِ
فَاِنَّ اَمْوالَ الْمُسْلِمِينَ لايَتَحَمَّلُ الضِّرارَ. يعني: «قلمهاي خود را
ريز كنيد و ميان سطرها فاصله نيندازيد و قلمفرسايي نكنيد و جان كلام را بنويسيد، تا به اموال
مسلمين ضرر وارد نيايد.»
و اگر شجاعت به معني صبر در
بلاها و مقاومت در برابر جزر و مد روزگار است، مظلومي و همچنين شجاعي شجاع‌تر از
علي يافت نمي‌شود. در نهج‌البلاغه مي‌فرمايد: فَصَبَرْتُ فِي الْعَيْنِ قَذَي
وَفِي الْحَلْقِ شَجَي. [2]
«بعد از رسول اكرم، سي سال صبر
كردم؛ در حالي كه استخواني در گلو و خاري در چشمم بود.»